berichten
11 februari 2011 update BABY SINGS THE BLUES
BABY SINGS THE BLUES
Zanger, componist, acteur Etienne Borgers is gefascineerd door klank.
In zijn afgelopen jaar gemaakte theatervoorstelling Meneer Molsk heeft hij een finale stap gezet in zijn muziek theatrale ontwikkeling ; hij heeft de koppeling van beeld en geluid losgelaten. Wat overblijft zijn ‘naakte’ luidsprekers die via klank beelden oproepen die de toeschouwer dus niet meer voorgeschoteld krijgt, maar zelf mag maken.
Terwijl hij bij locatie theater groep The Lunatics werkte zag hij regelmatig op festivals waar ze optraden straat voorstellingen en vatte hiervoor een grote liefde op.
Naar aanleiding van het spelen op het festival La Strada afgelopen jaar in Duitsland werd deze liefde, na het zien van een hilarische straat act, nieuw vuur ingeblazen
en heeft hij het plan opgevat de luidsprekers te koppelen aan een eigen straat voorstelling.
Een man loopt met zijn kinderwagen tussen het festival publiek. Wanneer er zich een rij vormt bij de kaartverkoop (of een andere opeenhoping van een groepje mensen) sluit hij zich hierbij aan (gaat in de buurt staan). De man leest het festival krantje of een andere krant, waarna even later uit de kinderwagen het gehuil van een baby klinkt. De man wiegt wat afwezig met de kinderwagen, waarop het geluid van de baby ophoudt en de man rustig verder leest. Even later begint de baby weer te huilen. De man wiegt de kinderwagen, maar helaas, dit keer wordt de baby niet rustig en schikt de man de dekentjes van de kinderwagen, haalt een speen tevoorschijn en we horen de baby met wat zuiggeluiden tot rust komen.
We horen een mobiele telefoon overgaan. De man neemt op en begint in een onverstaanbare taal te praten (het klinkt als Noors). Hij is druk in de weer de persoon aan de andere kant iets uit te leggen en we zien dat dit hem moeite kost.
We horen dat de baby zich weer meldt en we zien de man tijdens het telefoongesprek (wiegen, dekentjes schikken, praten tegen de baby) pogingen doen de baby stil te krijgen. Hij heeft het er erg druk mee en we zien de irritatie bij de man groeien naarmate de baby meer lawaai begint te maken. We horen hem de beller vragen even te wachten en gaat druk in de weer met de baby. De baby geeft zich dit keer echter niet gewonnen waarop de man de kinderwagen een eindje verderop neerzet en hij terugloopt om ongestoord te kunnen telefoneren. Aan de toon van het gesprek en de drukke gebaren van de man valt af te leiden dat het een heel belangrijk gesprek is.
De baby begint nu te huilen alsof z’n leven ervan afhangt en de man kijkt af en toe geïrriteerd richting baby. Loopt naar de kinderwagen toe, schudt veel te hard aan de kinderwagen en geeft er als blijk van frustratie een trap tegenaan, nog steeds druk telefonerend en loopt weer van de kinderwagen af.. Dan blijkt dat de beller heeft opgehangen en de man roept ‘ Herr Numark,!! Herr Numark !!!!! waarna een onverstaanbare scheldkanonnade volgt.
Hij loopt boos naar de kinderwagen en haalt de baby….die plots een luidspreker blijkt te zijn… tevoorschijn en schudt de luidspreker heftig heen en weer. De baby houdt echter niet op met schreeuwen. De man kijkt woedend om zich heen, loopt naar een prullenbak (of wat er voorhanden is), stopt de baby cq luidspreker erin, maar het geluid gaat onverminderd door. De man is ten einde raad. Hij kijkt om zich heen en geeft de baby – luidspreker aan een van de omstanders in het publiek, draait zich om en loopt weg.
De baby houdt meteen op met huilen en gaat tevreden baby geluidjes maken.
De man draait zich verbaasd om. Kijkt naar de baby en de omstander en loopt nog steeds verbaasd naar de baby (en de persoon die hem vastheeft), neemt hem over en loopt terug richting kinderwagen. Daar aangekomen begint de baby weer te huilen en de man loopt terug naar dezelfde persoon en overhandigt opnieuw de baby. De baby is meteen weer tevreden en maakt tevreden geluidjes. Dit verbaast de man ten zeerste. Hij kijkt de persoon die de baby vasthoud onderzoekend aan en kijkt hoe de persoon dat voor mekaar krijgt. Op afstand imiteert hij de houding waarmee de persoon de baby vasthoudt. Vervolgens loopt hij naar de persoon toe en neemt de baby op identieke manier over. Dit werkt ; de baby blijft nu stil. Met zijn blik bedankt hij de omstanders, draait zich om loopt terug naar de kinderwagen.
Hij legt de baby voorzichtig terug in de kinderwagen en schikt de dekentjes. Maar net als hij de speen in de mond wil doen begint de baby echter opnieuw oorverdovend te schreeuwen waarop de man een enorme zucht van machteloosheid slaakt en de baby-luidspreker met een wegwerpgebaar in de ruimte wil gooien. Tsja…dat gaat zelfs de man te ver; hij stampvoet van woede.
Dit maakt de baby enorm blij; we horen hem kirren van plezier. De man kijkt verbaasd naar de speaker waarop de baby een ‘prrrrrrrt’ geluid maakt. De man voelt zich uitgelachen en doet ‘ prrrrrrt’ terug. De baby kirt van plezier waarop de man nog een keer ‘prrrrrt’ terugdoet en maakt met de arm waarin hij de speaker vasthoudt een wegwerpgebaar. Terwijl hij dit doet schreeuwt de baby van plezier. De man kijkt verbaasd naar de speaker en maakt het gebaar nog een keer. De baby kirt opnieuw. We zien de man overgaan tot een onderzoeken wat er gebeurt wanneer hij een beweging maakt met zijn arm. De baby vind dit blijkbaar erg leuk . De baby schatert van plezier en dit schateren wordt gevolgd door het uitschuiven van twee antennes uit de kinderwagen met twee mini luidsprekers hierop gemonteerd die met een enorm volume hardrock muziek af beginnen te spelen. De baby vind het hoorbaar geweldig! De kinderwagen schudt mee op het ritme van de muziek en de man begint er nu ook plezier in te krijgen. Hij krijgt een idee. Hij loopt met de baby naar de kinderwagen, haalt er een hondenriem uit en maakt deze vast een de achterkant van de luidspreker. Hij klikt beide onderdelen aan mekaar en zwaait voorzichtig heen en weer met de baby. Deze geeft te kennen dat hij het geweldig vind en de man maakt de zwaai groter en groter op het ritme van de muziek en staat uiteindelijk als een soort tarzan met een liaan (of een cowboy met zijn lasso) rond te zwaaien. De muziek komt ten einde, de luidsprekers klappen weer in. De baby geeft tevreden geluidjes, de man legt de baby terug in de kinderwagen en ….. loopt verder.
Duur act: ongeveer 10 minuten
Liefst niet aangekondigd in het programma, of alleen de vermelding : baby sings the blues – straat act.
update november 2010
Afgelopen zomer had ik het genoegen op een aantal festivals te spelen in binnen- en buitenland. Een prettige bijkomstigheid van festivals is dat je naast het spelen van je eigen voorstellingen ook nog eens in de gelegenheid bent om andere voorstellingen te kunnen zien. Ik geniet altijd het meest van kleine straat acts; éen of twee mensen die
die iets prachtigs hebben bedacht en daarmee de mensen ontroeren, shockeren, laten lachen etcetera . Na het maken van Meneer Molsk is me duidelijk geworden dat ik, zoals Marla Kleine in haar recensie van de voorstelling in de Krakeling zo mooi beschrijft, mijn finale stap heb gezet in het vinden van mijn muziektheatrale vorm; luidsprekers! Niets dan luidsprekers! Kort na het zien van een geweldige straatact begon er iets te borrelen van binnen…ik wil…ik wil….jaaaa…ik wil….ik wil een straatact! Ik wil…iets met…..iets met luidsprekers en…luidsprekers en een straatact! Jaaaa! Dat wil ik! En na 5 minuten was het idee geboren. Een man en een baby (in mijn geval een luidspreker) gaan de straat op. De baby in een kinderwagen. De man is een yup, of misschien heftiger…een asociale hardrocker met een flesje bier in zijn hand. In ieder geval iemand die met zijn baby naar een festival is gegaan en niet weet hoe hij op een baby moet passen. De baby begint te huilen en dit is het begin van een hartverscheurend maar ook erg grappig avontuur! Inmiddels samen met Carla Kogelman (productie/verkoop) erover gebrainstromd en een plan de campagne gemaakt en samen met Gienke Deuten (regisseur Meneer Molsk) een afspraak gehad en de eerste lijnen zijn gezet. Joepie!
Word vervolgd.
Dan nog wat anders.
Sinds ik theater voor kinderen maak ben ik er van overtuigd dat de afzonderlijke scènes uit mijn voorstellingen zich heel goed lenen om korte films voor televisie van te maken. Na lang hiermee te hebben rondgelopen en een serieus traject met een producent van televisieprogramma’s te hebben gelopen dat op niets uitliep, kwam een en ander in een stroomversnelling toen bij de EO omroep ruimte kwam om mijn idee uit te gaan voeren. In twee dagen hebben we 22 korte films opgenomen en deze zijn uitgezonden op de digitale familiezender.
Dit resultaat smaakt naar meer. Deze zomer gaan we met een klein team naar Zuid Frankrijk om daar een aantal van de filmpjes uit te gaan werken die als pilot gaan dienen en waarmee we nationaal en internationale omroepen, festivals etcetera gaan benaderen.
Word vervolgd.
...workshops...
Sinds zijn conservatorium-tijd geeft Etienne Borgers op zeer veel verschillende gebieden workshops: zang, stemtraining, stemgebruik, podiumpresentatie, koorworkshops, interpretatie, compositie, koor-coaching, stem en theater, theorie etc.
Daarnaast heeft hij met Intermezzo en The Lunatics workshops gegeven op het gebied van zang en theater.
Vaak komen mensen na een optreden naar hem toe en vragen dan of hij ook wel eens les geeft. Bij deze dus: ja, en hij vindt het ook nog eens hardstikke leuk om te doen.
