dead orange walk recensie

Artikel uit Haagsche Courant van 10-01-2003
Hartstocht en ellende in dansspel over Frida Kahlo
door Maja Landeweer
OBJECT/DANSTHEATER
Quade & Paiva met 'Dead orange walk'. Concept en uitvoering: Ulrike Quade en Eduardo de Paiva Souza.
Muziek: Jim Barnard. Kostuum: Atty Kingma. Stem van Frida: Inma Rubio. Dansadvies: Derrick Brown.
Gezien: gisteravond in Den Haag (Korzo Theater). Daar nog te zien: vanavond (Vrijdag 10/1) en morgen (zaterdag 11/1).
Sommige beroemde kunstenaars verdwijnen na hun dood in de vergetelheid, anderen worden alleen nog maar beroemder
Een voorbeeld van de laatste categorie is de Mexicaanse schilderes Frida Kahlo. Bijna vijftig jaar na haar dood spreekt haar tragische leven onder de avant-garde van Europa en Amerika in combinatie met haar fascinerende zelfportretten, waarin ze zichzelf onder de loep neemt, nog steeds sterk tot de verbeelding.
Wie was deze vrouw? vraag je je af wanneer je haar schilderijen bekijkt. En dat is ook de vraag die theatermakers Eduardo de Paiva Souza en Ulrike Quade zich stelden voor hun nieuwe voorstelling 'Dead orange walk' over het leven van Frida Kahlo.
Het antwoord kwam bij hen niet in de vorm van een letterlijke uitbeelding, maar in een prachtige sfeertekening, die afwisselend gevoelens van afschuw en ontroering oproept. Uit een mix van dans, muziek, installaties, poppenspel en tekst ontstaat een reeks stuk voor stuk verrassende beelden, die vaak uitblinken in simpele, maar doeltreffende oplossingen. Zo transformeert één man met een laken over zich heen, een hoed op zijn hoofd en een masker van Frida Kahlo op zijn ene hand in een oogwenk in twee mensen, namelijk Kahlo en haar liefde voor het leven Diego Rivera, die samen een hartstochtelijke dans uitvoeren.
Hoewel de beelden herkenbaar zijn, worden ze nooit letterlijk of plat. Samen vormen de losse, op zichzelf staande scènes het kleurrijke palet van Kahlo's persoonlijkheid.
- Levenslustig -
Nu eens is zij een afhankelijk zielig hoopje mens, vervolgens opeens geraffineerd en verleidelijk en dan weer levenslustig en bezield. Opgewekte Zuid-Amerikaanse liedjes staan voor de lichte kant van Kahlo's karakter en de door Inma Rubio ingesproken teksten van de Mexicaanse schilderes voor haar donkere kant.
Rode draad in de voorstelling is de constante terugkeer naar het ziekenbed, waar Kahlo een groot deel van haar leven in doorbracht.
In een bizarre en soms macabere wereld, waarin de dood aan het beschermende kippengaas op het poppenhoofd van Kahlo zaagt, Kahlo's minnaar Trotzki in een belachelijke communistische mars op komt draven en uit een torso van plastic Kahlo's doodgeboren baby tevoorschijn komt, zijn De Paiva Souza en Ulrike Quade degenen die alles in werking stellen.
-Poppen-
Zeer kundig bespeelt De Paiva Souza minuscule popjes die reusachtig uitvergroot op een videoscherm op een spectaculaire manier nog levensechter lijken. Meer dan bespelers zijn de acteurs niet. De poppen vertellen het verhaal.
Wel maakt De Paiva Souza gebruik van zijn uitgebreide ervaring als danser in enkele pure dansscènes en integreert hij zijn dansante en ritmische manier van bewegen haast ongemerkt in zijn poppenspel.


Minuscule popjes die reusacthig uitvergoot op een videoscherm op een spectaculaire manier nog levensechter lijken.
(Haagsche Courant over Dead Orange Walk - januari 2003)

Es gelingt einem brasilianischen Profitänzer, gemeinsam mit der hochqualifizierten Puppenspielerin das Leben der Kahlo über deren Bilder, auf der Bühne visuell zu machen.
(Straubinger Tagblatt over Dead Orange Walk - maart 2003)

Mainzer Rhein-Zeitung 2/23.10.2004
Quade & Paiva haben mit DEAD ORANGE WALK ein faszinierrendes Stück Kunstgeschichte auf die Bühne gebracht.